Γράμμα στο "παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ"

"Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.
(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...

Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.

Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.

Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.

Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω...."

http://www.protagon.gr/

Μαρία Χούκλη

"Η πιο εύστοχη περιγραφή των Ελλήνων...."

"Ο εντοπισμός των αξιών απαιτεί ψύχραιμους μελετητές, απαλλαγμένους οσο είναι δυνατόν από προκαταλήψεις, θετικές ή αρνητικές. Η μελέτη γίνεται σχετικα πιο εύκολη, όταν την αναλαμβάνουν ξένοι επιστήμονες. Πριν απο χρόνια εγινε στην Ουασινγκτον ένας διαγνωνισμός για την επιλογή του καταλληλότερου χαρακηρισμού ενός λαου, εκείνου δηλαδή που θα παρουσίαζε καλύτερα την ψυχολογία του. Πήραν μέρος ένα εκατομμύριο... περίπου άτομα. Δεκαπενταμελης επιτροπή από επιστήμονες επέλεξε ομόφωνα το δικαστή Ν. Κέλλυ για τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό της ψυχολογίας του Έλληνα. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι μια πλούσια πηγή κοινωνικοπολιτιστικών αξιών, ένα ισχυρότατο ερέθισμα στην ανάγκη για εθνική αυτογνωσία. Ιδου το κειμενο του δικαστή:

"Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας ο Έλληνας αποκαλυφθηκε πάντοτε κατώτερος απο τις περιστάσεις, αν και απο διανοητική αποψη κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Ελληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστης, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλα γεμάτος προλήψεις, θερμοαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και, αφου μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των έριδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξη, γέννησε τον Βενιζέλο για να τον δολοφονίσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το '21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να τη θάψει. Κόπτεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα.
Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο ο Έλληνας. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θελετε. Κι αν μπορείτε, προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε."

ALEXANDROS GRIGOROPOULOS (R.I.P.)

http://www.new.facebook.com/group.php?gid=62100298568

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΛΕΞΗ !!!!

Η λέξη συγγνώμη έχει χαθεί από το λεξιλόγιο των ανθρώπων πια!
Από το Σάββατο και μετά, ακούω πολλά για το ποιος φταίει για το θάνατο του 15χρονου Αλέξη.
Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του!
Έτσι ψυχρά!
Η Ελλάδα χωρίστηκε σε εισαγγελείς της καφετέριας, του καναπέ και των τηλεοπτικών παράθυρων!
Όχι φίλοι εισαγγελείς Νεοέλληνες !
Εγώ δε θα παίξω το παιχνίδι της νέας τάξης πραγμάτων που δημιουργεί ένα επεισόδιο για να μας σερβίρει μετά τη δικιά της λύση!
Δε θα χωριστώ μέσα μου σε αναρχικό και μπάτσο!
Απλά ήθελα να πω σαν άνθρωπος, σα γονιός, μα πιο πολύ σα πολίτης του καναπέ ένα μεγάλο συγγνώμη στο παιδί αυτό που δε το ξέρω, αλλά που θα μπορούσε να ήταν παιδί μου!!

Συγγνώμη Αλέξη που στα δεκαπέντε σου σε σκότωσα με την αδιαφορία μου!
Συγγνώμη Αλέξη που ξέχασα να υποσχεθώ στον εαυτό μου, όταν κι εγώ έκανα τα δικά μου πολυτεχνεία σχεδόν στην ηλικία σου, ότι δε θα επιτρέψω, όταν βγω από τα κάγκελα του πολυτεχνείου, να γίνω καναπεδοκεφτες!!!!
Συγγνώμη Αλέξη που επέτρεψα να πλημμυρίσουν πάλι τα πεζοδρόμια από νταήδες αστυνομικούς!
Συγγνώμη Αλέξη που σου στέρησα μια κοινωνία αξιών!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα ένα κόσμο για να ζήσεις, γεμάτο χοντρομπαλάδες πατεράδες των επιτοκίων και ξανθομαλλούδες μανάδες του Hondos center!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα ένα σχολείο παραγωγής κιμά και όχι παραγωγής γνώσης.
Συγγνώμη Αλέξη που σε περιέλουσα με μοναξιά!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έκαψα τα όνειρά σου για ένα κόσμο δίκαιο, φτιάχνοντας ένα γιαλαντζί κόσμο πλαστικής χλιδής!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα στα 12 σου ένα δωμάτιο που θυμίζει NASA με τα τόσα ηλεκτρονικά που έχει εκεί μέσα, για να σε αποφύγω, γιατί φοβάμαι τις ερωτήσεις σου!
Συγγνώμη Αλέξη που σου στέρησα το δικαίωμα στην εργασία και εσύ ξέρεις πως, ο,τι και να γίνεις στη ζωή σου, θα είσαι άνεργος ΄η θα παίρνεις 700 ευρώ!
Συγγνώμη Αλέξη που δε σου μίλησα ποτέ για τίποτα άλλο, εκτός από μπάλα και γκόμενες!
Συγγνώμη Αλέξη που σε άφησα μόνο σου στους δρόμους, να διεκδικείς το δικαίωμα σου για ένα κόσμο καλύτερο, με τον άτσαλο τρόπο που εσύ ξέρεις.
Συγγνώμη Αλέξη που δε σου έμαθα οτι καίγοντας ένα αυτοκίνητο, η την επιχείρηση ενός κακομοίρη μικροαστού που κι αυτός υποφέρει από το ανάλγητο κράτος, δε καταφερνεις τίποτα!
Συγγνώμη Αλέξη που δε σε προφυλαξα ηθικά, ψυχικά και σωματικά από τα καθάρματα τους προβοκάτορες που εκμεταλλεύονται τη μοναξιά σου και τη τεστοστερόνη σου για να περάσουν τα δικά τους ανόσια σχέδια!
Που, ξέροντας οτι αυτός ο κόσμος που σου φτιάξαμε σε πνίγει, σε ωθεί να τα “χώνεις” σε λάθος κατευθύνσεις, για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη του συστήματος να πειστούν οι καναπεδοκεφτεδες να κατηγορήσουν εσένα κι όχι τον υπαίτιο που σου όπλισε το χέρι η το στόμα!
Όχι φίλε Αλέξη!
Αυτοί που σε ωθούν να ανατινάξεις ένα αυτοκίνητο ενός μεροκαματιάρη, που ακόμα το χρωστάει στις τράπεζες του συστήματος που υπηρετούν, είναι οι ίδιοι που κατασκευάζουν τις ξανθουλες με τα μπουτάκια που τραγουδάνε, που κατασκευάζουν τα πλαστικά όνειρα της χαυνιτιδας, που σου πλασάρουν τα ναρκωτικά, που σου καταστρέφουν τη πατρίδα κάνοντάς την εχθρική απέναντι σου!
Έχεις δίκιο φίλε Αλέξη!
Σε ποια πατρίδα, σε ποιο θεό και σε ποια οικογένεια να πιστέψεις με το δεκαπεντάχρονο μυαλό σου?
Στα έχουν κάνει όλα ρημαδιό!
Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι παπάδες, οι δάσκαλοί σου, ο κόσμος σου, εγώ ο ίδιος σα πολίτης αυτής της χώρας, ΄η μάλλον αυτού του απέραντου καναπέ!
Μέσα σου έχουν καταρρίψει κάθε έννοια δικαίου και αγώνα!
Σε βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ με στείρα γνώση και μετά σου λένε, “δες τηλεόραση για να σου πούμε οτι όσο και να διαβάζεις, άμα δε γίνεις αχαχούχα ξανθιά δε θα επιβιώσεις”!
Εμείς οπλίσαμε ευαίσθητε Αλέξη το στόμα σου με τη βρισιά στο μπάτσο και το όπλο του μπάτσου εναντίον σου!
Γιατί ούτε αυτός έπρεπε να είναι μπάτσος, ούτε εσύ εκείνη την ώρα εκεί που ήσουν!

Συγγνώμη φίλε Αλέξη για όλα αυτά και άλλα τόσα που δε μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό!
Νοιώθω τύψεις σα πολίτης αυτής της χώρας για το χαμό σου!
Νοιώθω, αν και δε σε ξέρω,σα να έχασα δικό μου παιδί!
Εσύ είσαι το θύμα, είτε ζούσες προχτές είτε τώρα που είσαι νεκρός!
Εμείς φταίμε.
Οι μεγάλοι που έχουμε χωριστεί σε καναπεδοκεφτέδες και θεωρητικούς μιας καλλίτερης κοινωνίας που στη πράξη δε την εφαρμόζουμε ούτε στα σπίτια μας!
Εμείς φταίμε, που έχουμε το μπάτσο μέσα μας και το παίζουμε επαναστάτες μόνο στα τσοντακαναλα του ίντερνετ και της τηλεόρασης μας!
Εμείς φταίμε που σε κάναμε να μη ξέρεις που να τα “χώσεις”, γιατί σε παρατήσαμε μόνο σου χωρίς ιδανικά και χωρίς ελπίδα!
Όλοι εμείς είμαστε οι φονιάδες των ονείρων σου!
Εμείς είμαστε αυτοί που ανεχόμαστε νταήδες αστυνομικούς να “ελέγχουν” περιοχές!
Εμείς φταίμε που ανεχόμαστε ένα τέτοιο κράτος!
Εμείς φταίμε για τα χτεσινά δακρυγόνα!
Εμείς φταίμε για τις χτεσινές μολότοφ!
Εμείς φταίμε που κάνουν οι προβοκάτορες το πολυτεχνείο κόλαση!
Εμείς φταίμε που ανεχόμαστε τους προβοκάτορες να καίνε μαγαζιά κι αμάξια!
Εμείς φταίμε που δε μιλάμε, όσο και να μας βιάζει αυτό το αισχρό και ανάλγητο κράτος!

Συγγνώμη Αλέξη!
Αν κάποιος έπρεπε να ήταν στη θέση σου, αυτός θα έπρεπε να ήμουν εγώ, ο “καθώς πρέπει” πολίτης, μαζί με το καναπέ μου κι όχι εσύ!
Αν κάποιος έπρεπε να τους πει “ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ! ΩΣ ΕΔΩ Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ!” ήμουν εγώ κι όχι εσύ!
Εύχομαι ο θάνατός σου να μας δώσει έστω και μια σταγόνα αφύπνισης από το λήθαργό μας!
Ντρέπομαι για μένα και τη κοινωνία μας!

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΓΝΩΣΤΕ ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΑΛΕΞΗ!!!!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ

http://kraniotis.blogspot.com/2008/12/blog-post_08.html

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Σε έβλεπα και μάτωνε η ψυχή μου. Μάτωνε και το φεγγάρι από ψηλά, που σε έβλεπε να σβήνεις. Να υπομένεις καρτερικά το μαρτύριο σου σαν μια άλλη Ζαν ντ άρκ. Ζήτησες βοήθεια και στην αρνηθήκαμε. Εσύ που μας έδινες τόσα χρόνια απλόχερα τα πάντα, ζήτησες μια φορά κάτι και στο αρνηθήκαμε. Σε θυσιάσαμε για να μη μείνουμε μια μέρα χωρίς ρεύμα.

Δυο γενιές παλεύεις για να μεγαλώσεις και εμείς σε ανταλλάξαμε για μια βραδιά δικιά μας με κλιματιστικό και μερικές ψήφους. Εσύ δεν μας γύρισες ποτέ την πλάτη. Πάντα μας προστάτευες, πάντα μας χάριζες τη ζωή, τη χαρά, μας έκανες να ξεχνάμε τη καθημερινότητα. Και εμείς σε σκοτώσαμε σε ένα βράδυ. Το βράδυ που πέθανε το Δάσος. Το βράδυ που χιόνισε κατακαλόκαιρο. Ένα χιόνι καυτό, βρώμικο, πεθαμένο. Αφήνοντας
τη τελευταία σου πνοή, μας το στειλες όπως έκανες τόσους χειμώνες, μόνο που τώρα δεν έφερνε ζωή, δεν έφερνε χαρά, έφερνε θάνατο.

Τετέλεστε μας είπες και έκλεισες τα μάτια. Και σίγουρα εκεί ψηλά, γιατί εκεί θα πάς αφού είσαι αγνό και αμόλυντο, σίγουρα θα λυπάσαι γιατί δεν θα μπορείς πια να μας δώσεις τη χαρά.

Αντίο φίλε.
Μακάρι νάχα πιο πολλά δάκρυα, να γίνονταν βροχή και να σε έσωζαν. Είμαι όμως τόσο μικρός. Τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο σου. Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για σένα. Υπόσχομαι όμως να κάνω κάτι για τα παιδιά σου. Να τα προστατεύω όπως μπορώ και κάποτε όταν θα μεγαλώσουν να με δεχτούν σα φίλο, όπως έκανες και εσύ.
Αντίο καλέ μου φίλε. Δε θα ξεχάσω ποτέ το χθεσινό βράδυ.

Το βράδυ που πέθανε το Δάσος.

Δημήτρης - Ο φίλος σου.

Dimitris Voyajidakis

Η δοκιμασία του πνεύματος

Η κρίση της παιδείας δείχνει μια κοινωνία με κρίση. Μια κοινωνία χωρίς πυξίδα και κριτήρια που θύει απελπισμένη στα τυπικά προσόντα και την θεσιθηρία, χωρίς να βλέπει ποια είναι και που θέλει να πάει. Κοινωνία θηρευτών και επιβιωτών. Κοινωνία που δεν στοχάζεται. Και οι στοχαστές; Οι διανοούμενοι; Οι άνθρωποι του πνεύματος και του στοχασμού; Που είναι; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Οι πανεπιστημιακοί; Όταν δεν απεργούν αναπαράγουν τις ιεραρχίες τους και καλλιεργούν τις δημόσιες σχέσεις τους. Οι συγγραφείς διαφημίζουν τα βιβλία τους. Οι μουσικοί τους δίσκους τους. Οι φιλόσοφοι σωρεύουν μικροδημοσιεύσεις. Οι πολιτικοί επιστήμονες πουλάνε συμβουλές ίματζ....
Η κοινωνία εν κρίσει περιμένει τους πνευματικούς ταγούς να μιλήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, να δείξουν δρόμους, να πουν δυσάρεστες αλήθειες. Αυτή είναι η μόνη πραγματική δοκιμασία του πνεύματος.

(Καθημερινή 28/1/2007)