ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Σε έβλεπα και μάτωνε η ψυχή μου. Μάτωνε και το φεγγάρι από ψηλά, που σε έβλεπε να σβήνεις. Να υπομένεις καρτερικά το μαρτύριο σου σαν μια άλλη Ζαν ντ άρκ. Ζήτησες βοήθεια και στην αρνηθήκαμε. Εσύ που μας έδινες τόσα χρόνια απλόχερα τα πάντα, ζήτησες μια φορά κάτι και στο αρνηθήκαμε. Σε θυσιάσαμε για να μη μείνουμε μια μέρα χωρίς ρεύμα.

Δυο γενιές παλεύεις για να μεγαλώσεις και εμείς σε ανταλλάξαμε για μια βραδιά δικιά μας με κλιματιστικό και μερικές ψήφους. Εσύ δεν μας γύρισες ποτέ την πλάτη. Πάντα μας προστάτευες, πάντα μας χάριζες τη ζωή, τη χαρά, μας έκανες να ξεχνάμε τη καθημερινότητα. Και εμείς σε σκοτώσαμε σε ένα βράδυ. Το βράδυ που πέθανε το Δάσος. Το βράδυ που χιόνισε κατακαλόκαιρο. Ένα χιόνι καυτό, βρώμικο, πεθαμένο. Αφήνοντας
τη τελευταία σου πνοή, μας το στειλες όπως έκανες τόσους χειμώνες, μόνο που τώρα δεν έφερνε ζωή, δεν έφερνε χαρά, έφερνε θάνατο.

Τετέλεστε μας είπες και έκλεισες τα μάτια. Και σίγουρα εκεί ψηλά, γιατί εκεί θα πάς αφού είσαι αγνό και αμόλυντο, σίγουρα θα λυπάσαι γιατί δεν θα μπορείς πια να μας δώσεις τη χαρά.

Αντίο φίλε.
Μακάρι νάχα πιο πολλά δάκρυα, να γίνονταν βροχή και να σε έσωζαν. Είμαι όμως τόσο μικρός. Τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο σου. Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για σένα. Υπόσχομαι όμως να κάνω κάτι για τα παιδιά σου. Να τα προστατεύω όπως μπορώ και κάποτε όταν θα μεγαλώσουν να με δεχτούν σα φίλο, όπως έκανες και εσύ.
Αντίο καλέ μου φίλε. Δε θα ξεχάσω ποτέ το χθεσινό βράδυ.

Το βράδυ που πέθανε το Δάσος.

Δημήτρης - Ο φίλος σου.

Dimitris Voyajidakis

Η δοκιμασία του πνεύματος

Η κρίση της παιδείας δείχνει μια κοινωνία με κρίση. Μια κοινωνία χωρίς πυξίδα και κριτήρια που θύει απελπισμένη στα τυπικά προσόντα και την θεσιθηρία, χωρίς να βλέπει ποια είναι και που θέλει να πάει. Κοινωνία θηρευτών και επιβιωτών. Κοινωνία που δεν στοχάζεται. Και οι στοχαστές; Οι διανοούμενοι; Οι άνθρωποι του πνεύματος και του στοχασμού; Που είναι; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Οι πανεπιστημιακοί; Όταν δεν απεργούν αναπαράγουν τις ιεραρχίες τους και καλλιεργούν τις δημόσιες σχέσεις τους. Οι συγγραφείς διαφημίζουν τα βιβλία τους. Οι μουσικοί τους δίσκους τους. Οι φιλόσοφοι σωρεύουν μικροδημοσιεύσεις. Οι πολιτικοί επιστήμονες πουλάνε συμβουλές ίματζ....
Η κοινωνία εν κρίσει περιμένει τους πνευματικούς ταγούς να μιλήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, να δείξουν δρόμους, να πουν δυσάρεστες αλήθειες. Αυτή είναι η μόνη πραγματική δοκιμασία του πνεύματος.

(Καθημερινή 28/1/2007)