Η δοκιμασία του πνεύματος

Η κρίση της παιδείας δείχνει μια κοινωνία με κρίση. Μια κοινωνία χωρίς πυξίδα και κριτήρια που θύει απελπισμένη στα τυπικά προσόντα και την θεσιθηρία, χωρίς να βλέπει ποια είναι και που θέλει να πάει. Κοινωνία θηρευτών και επιβιωτών. Κοινωνία που δεν στοχάζεται. Και οι στοχαστές; Οι διανοούμενοι; Οι άνθρωποι του πνεύματος και του στοχασμού; Που είναι; Γιατί δεν ακούγεται η φωνή τους; Οι πανεπιστημιακοί; Όταν δεν απεργούν αναπαράγουν τις ιεραρχίες τους και καλλιεργούν τις δημόσιες σχέσεις τους. Οι συγγραφείς διαφημίζουν τα βιβλία τους. Οι μουσικοί τους δίσκους τους. Οι φιλόσοφοι σωρεύουν μικροδημοσιεύσεις. Οι πολιτικοί επιστήμονες πουλάνε συμβουλές ίματζ....
Η κοινωνία εν κρίσει περιμένει τους πνευματικούς ταγούς να μιλήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, να δείξουν δρόμους, να πουν δυσάρεστες αλήθειες. Αυτή είναι η μόνη πραγματική δοκιμασία του πνεύματος.

(Καθημερινή 28/1/2007)